Messing In The House

Note:- If you can’t see or read Marathi fonts properly then go above in your browser’s ‘VIEW’ menu and inside select ‘ENCODING’. Inside select ‘Unicode (UTF-8). Your browser will refresh and you’ll be able to read the fonts properly.

घरच शेण

’संगी’ माझी थोरली भन हाय. म्हंजी तिच नाव ’संगीता’ हाय पन सगळे तिला संगी म्हनत्यात आन म्या तिला ’आक्का’ म्हनतो. माज्या परीस चांगली धा वर्शानी मोठी हाय. माजी आक्का दिसाया लई ’ग्वाड’ हाय. आंगान एकदम थोराड हाय. तिला ईसाव लागल तवाच आयेन तिला लुगड,चोळी घालाया चालू केल व्हत. आय तिला सांगायची गावातल्या मानसांची नजर लई वंगाळ हाय तवा गावात जाताना आंगभर पदर घेवूनश्यान जायच. जवा ती परकर झंपर घालायची आन जत्रत घ्यातलेल पावडर, माळ, बांगड्या घालून नटायची तवा आक्षी ’उषा चव्हाण’ दिसायची. जत्रच्या वक्ताला शाळच्या पटांगनात शिनेमाचा तम्बू लागायचा तिथ आमी पोर शिनेमा बघायचो. त्या शिनेमात नटी व्हती.... उषा चवाण.... तिला पायली की मला आक्का आटवायची.

आक्षी तिच्यावानीच दिसायची आक्का. म्याच नाय समदी प्वार म्हनायची तस. माज्या बरुबरीची पोर आक्का बद्दल लई वंगाळ वंगाळ बोलायची. आदी आदी म्या एक दोगांना बकलून काडल. पन कोना कोनाला हाननार? त्यांच त्वांड गप कस करनार? तवा नंतर नंतर म्या त्यांच्याकड ध्यानच द्यायच सोडल. आता खर सांगायच म्हंजी मला पन त्यांच वंगाळ बोलन आवडायच. जवा पासून तेल्याच्या खंड्याने आमाला मूट माराया शिकिवल तवा पासन आक्का मला लई आवडाया लागली व्हती. मुट मारता मारता त्यो बायांबद्दल लई घान घान बोलायचा. कोनाच थान आंब्यावानी हाय, कोनाच कुल्ह टरबुजावानी हाय, कोन कोनाला कस झवत आसल.... आस काई बाई वंगाळ बोलायचा. त्याच बोलन ऐकून लई लाज वाटायची पन मज्जा पन वाटायची. जवा तो आक्काच नाव घेवून बोलायचा तवा माज पानी लगेच सुटायच.

नंतर घरला आल्यावर आक्काकड बगितल की लय लाज वाटायची. खंड्याच बोलन आटवायच आन मग कसतरीच व्ह्यायच. बा दिसभर श्येतातच असायचा आन आये त्याला हातभार लावाया त्याच्या बरुबर रहायची. तवा अक्का घरला एकलीच असायची. म्या पन बा बरुबर श्येतात राबायचो पन काईबाई काम काडूनश्यान लई येळला घरला यायचो. श्याळा तर म्या कवाच सोडली व्हती. नायतर काय.... काय करायचय ते शिकून आन फिकून? श्येतातच राबायचय ना जनमभर....

घरात आक्काला काम करता करता म्या चोरून बगायचो. चोळीत कसल्याल तिच थान बगितल की चड्डीत वळवळ व्ह्यायची. कवा कवा काम करता करता ती थान्यावरचा पदर काडून त्वांड पुसायची तवा तिच्या चोळीच्या मदली फट दिसायची. त्या फटीतन तिच थान बाहेर आल्याल दिसायच. लुगड वर करून ती आंगन सारवायची नायतर कापड धुवायची तवा तिच्या ढवळ्या मांड्या दिसायच्या आन माजा बाबुराव चड्डीत उटायचा. म्या लगीच टमरेल घेवूनशान वड्याला पळायचो. झुडुपामाग माजी एक खास जागा व्हती. तिथ बसून म्या चड्डी काडायचो व आंड हातात घेवून मूट मारायचो. आक्काला बगितल्याल आटवायचो आन पानी गाळायचो.

एक दिशी सकाळी म्या आंगनातल्या चिचेच्या झाडावर चडलो व्हतो. पार वर आगदी शेंड्यावर गेल्यालो. वरून सगळ अगदी ग्वाड दिसत व्हत. लांबवर नजर पोचल तिथवर हिरव रान आन वावर दिसत व्हत. एका हाताला गावातल्या घराची छपर आन गनपत वाण्याच तीन मजली घर, पल्याड्च्या टेकडीवरच शंकराच देवूळ सगळ सगळ दिसत व्हत. मग म्या खाली उतराया लागलो आन माज डोळ आंघुळीच्या मोरीवर ग्याल. आक्का आंघुळीच पानी काडत व्हती. म्हंजी ती आंघुळीला बसनार व्हती. आंगनाच्या दुसऱ्या कोपऱ्यात आडाच्या बाजूला घरला लागून अंघुळीची मोरी व्हती. एका बाजूला घराच भिताड व्हत आन दोन बाजूला दगुड रचून भित केली व्हती. म्होरल्या बाजून बारदान लावून मोरीच दार केल्याल व्हत.

खाली जमीनीवर उभ राहून मोरीतल काई दिसत नस कारन मोरीच भिताड खांद्यावरून उच व्हत. पन आता वरतून मला मोरीतल सगळ दिसत व्हत. म्या वरच थांबलो आन गुपचूप बघाया लागलो. आक्कानी पानी घ्यातल आन मोरीत आली. उभ्यानच तिन खांद्यावरचा पदर काडला. मग चोळीची गाठ सोडून थान मोकळी क्याली. मग राहिल्याल लुगड फेडून ती खाली बसली आन अंघुळ कराया लागली. मला वरून तिच ग्वार ग्वार आंग दिसत व्हत. आंब्यावानी गोल गोल थान बघून माजा आंड चड्डीत ताठ झाला. थान्यावर साबन लावून ती चोळाया लागली तवा माजा जीव कासावीस जाला. अस वाटाया लागल मला आक्काच थान अस चोळाया मिळाल तर? तिची आंगुळ जाली आन ती उभी राहिली. तिच्या जांघेत काळ्या केसांच जंगाल मला सपस्ट दिसल वरतून. कलींगडावानी गोल गोल तिच कुल्ह चमकत व्हत. लुगड्यान थ्वाड आंग पुसुन तिन लुगड अंगाला गुंडाळल आन मग घरात ग्याली.

पहिली येळ मी एक बाय नागडी पायली. माजा आंड एवडा कडक जाला व्हता की तिथच मूट मारावी आस वाटत व्हत. पन त्यात धोका व्हता म्हनूनशान म्या गुपचूप खाली आलो आन टमरेल घेवूनशान वड्याला पळालो. झुडपात चड्डी खाली करतोय तर आंड टपाटपा गळाया लागला. आक्काच थान आन कुल्ह आटवून हातान खसाखसा हालिवल आन पानी गाळल. लई पानी ग्याल. मला वाटाया लागल येवड्या लांबून बाईला नागड पाहिल तर ही हालत जाली जर जवळून पायला मिळाल तर काय हुईल? नंतर लई येळा आक्काला अंघुळ करताना झाडावरन पाहिल. आता तिला जवळून बगाया मनात वाटू लागल.

पन तिला जवळून कस बगायच त्ये ध्यानात येयीना. आंघुळीशिवाय ती पुर लुगड कंदी फेडायची याचा म्या ईचार करू लागलो तवा माझ्या ध्यानात आल की बाजाराच्या दिशी बाहिर जाताना ती अंगावरच वापरत लुगड फेडायची आन फडताळातल चांगला लुगड नेसायची. तवाच तिला बघता आल तर.... मग म्या तवा तिला कस बघता यील याचा ईचार करू लागलो. आमच घर दोन खणाच हाय. म्होरली खोली उटायबसायची आन झोपायची हाय आन मागली खोलीत चूल आन जेवायच्या सामानाची हाय. मागल्या खोलीत वापराच सामानसुमान पन हाय. वर कौलारू छप्पार हाय म्हनूनशान एक माळा केलाय आन वर बी-बियान धान्य-धुन्य ठिवत्यात.

आक्का मागल्या खोलीत लुगड बदलती तवा तिला तिथच जवळून नागडी बघाया मिळल हे माज्या टकुऱ्यात आल. आन हे पन माज्या टाळक्यात शिरल की वर माळ्यावर गुमान लपून बसलो तर मला तिला नागड बगता ईल. तवा पुडल्या बाजाराच्या दिशी म्या मागल्या खोलीत माळ्यावर लपून बसलो. लई येळ जाला पन आक्का आलीच नाय. च्यायला म्हटल म्या इथ लपून वाट बघतुया आन ती आज बाजाराला जायचीच नाय.... पन नाय..... शेवटाला ती आलीच आत. फडताळातून दुसर चोळी आन लुगड तीन काडल. आन मग थान्यावरचा पदर पाडला आन चोळीची गाठ सोडली.

अगागा.... काय झ्याक दिसत व्हती तिच्या ज्वानीची ती दोन कबुतर.... एकदम जंगली कबुतरावानी फुगलेली व्हती आक्काची थान.... ढवळ्या थान्यावर काळ काळ बोंडूस तरारलेल वाटत व्हत. तिन लुगड फेडल आन पार नागडी जाली. खिडकीमदून उजेड येत व्हता आन त्यात मला आक्काची ज्वानी यवस्थित दिसत व्हती. तिच्यापातूर सात-आट हातावर व्हतो मी वर. तिच्या जांघेतल केसांच जंगाल एकदम झ्याक दिसत व्हत. तिथ एक भ्वाक असतया अस खंड्या म्हनला व्हता पन त्या केसामुळ त्ये दिसत नव्हत. माग ठिवलेली चोळी घ्याया जवा ती वाकली तवा तिच भोपळ्यावानी कुल्ह दिसल. खंड्या सांगित व्हता या कुल्ह्यामागन बाईच्या भोकात घालाया लई मजा येती. तो कोल्हाटनीच्या आनुला लईवेळा झवला हाय तवा तिन त्याला जे शिकिवल त्ये त्यो सांगत व्हता.

आक्काला एवड्या जवळून नागडी बगून माजा आंड लगीच ताट जाला व्हता. म्या चड्डी खाली करून त्याला बाहीर काडला आन हलवाया लागलो. खाली अक्कान दुसरी चोळी घ्यातली आन घालाया लागली. चोळीत दोनी कबुतर कसनुस भरून तिन गाठ मारली. मग लुगड घेवून नेसाया लागली. लुगड नेसून तिन कास्टा माग कमरेत खोवला आन आदीच लुगड, चोळी रश्शीवर टाकली. आन मग ती बाहिर ग्याली. ती ग्याली तरी मला आस वाटाया लागल की ती तिथच हाये. आक्का तिथ नागडी उभी राहूनशान माज्याकड बघून हसतीया असा मला भास झाला आन माझ्या आंडाच पानी सुटल. म्या गदागदा हालिवला माजा आंड आन समद पानी बाहिर काडल. मग गोनपाटाला आंड पुसून म्या चड्डी घातली आन गुमान खाली उतरलो. आक्का तर दाराला कडी लावूनशान ग्येली व्हती. म्या वरच्या फटीतून कडी ढकल्ली आन दार उगडून बाहिर आलो.

नंतर लई येळा मी आक्काला तशी नागडी बगितली. पन त्याच्यापतूर जास्त म्या काय केल नाय. तिला हात लावाया आन काय कराया माझ्या गांडीत दम नव्हता. तिला फकस्त बगून म्या माज्या आंडाची खाज घालवायचो. लई दिसानी आक्काच्या ध्यानात आल की म्या तिच्याकड बगत असतो. म्या तिच्या थान्याकड आन कुल्ह्याकड चोरून बगतो हे तिन हेरल पन ती काय म्हनली नाय. मला आदी भ्या वाटल की ती आयेला नायतर बा ला बोलील पन ती काय म्हनली नाय.

चार वरसा आधी तिला जवा चोवीसाव लागल तवा बान तिच लगीन लावून दिल आन ती बारा कोसावरच्या गावात आपल्या दादल्याच्या घरी गेली हुती. लगीन होवून तीन वरस जाली तरी तिला प्वार होत नव्हत. आन जवा ती पोटूशी राहिली तवा तिच्या दादल्यान तिला हाकलून दिल. तो म्हनाया लागला त्याच प्वार नाय ते. कुटतरी बाहेर ’श्याण’ खाल्ल माझ्या आक्कान म्हनतो... तिच्या दादल्यान सोडचिट्टी दिली तिला तवाच.

आन तवा एक वर्शापास्न आमच्याकडच राहती आक्का.... तिच्या दादल्यान जवा तिला सोडचिट्टी दिली तवा ती लई रडली. नुसती रडायची आन पडून राहायची. मला माज्या आक्काची हालत बघवना. म्या तर कुराड घेवूनश्यान निघलो होतो तिच्या दादल्याचा मुडदा पाडाया. पन बा न आडिवल आन म्हनला ’आर त्याचा मुडदा पाडला तर कपाळ पांढर होयील ना तुज्या आक्काच...’ तवा मी गप जालो. मग आमी समद्यांनी तीला समजावल. आये तिला म्हनली तु पोटूशी हाय तवा तुला आस रडूनशान जमनार नाय. हिम्मत ठिव आन प्वार होवूदे मग समद ठीक व्हईल. आन मग आक्का सावरली! नंतर ती समद दुख इसारली आन पहिल्यासारखी वागाया लागली.

आत्ताच चार महिन्याआधी तिला प्वार झाल. म्या लई खूश झालो, मला भाचा झाला म्हनूनशान! किती सोन्यावानी दिसतया प्वार.... आन त्याच्या आयघाल्या बापाला आवदसा आटवली आन दिल हाकलून माज्या अक्काला..... या वक्तात म्या तिला लई धीर दिला. तिची बाळांताची येळ होईतो म्या तिला लई आधार दिला. आक्का माज कौतीक कराया लागली. एवड्या लहान वयात माजी समजूत लई जास्त हाय अस ती म्हनते. म्या मनात म्हनालो.... आता काय म्या लहान राहिलोय? चांगला अटरा वर्शाचा झालोय की मी.... आताशा ती माज्याकड बगून लई ग्वाड हसायची. ती तस हासली की मला लई लाज वाटायची कारन येवड पेरमान कदी कुनी माज्याकड बगितल नव्हत.

जवा आक्का पोटूशी व्हती तवा म्या तिच्याकड ज्यादा ध्यान दिल नव्हत पन आता म्या पुना तिला चोरून पायला लागलो. बाळांतपनानंतर आक्का आता आनीक थोराड दिसाया लागली व्हती. तिला आता दुध येत व्हत तवा तिच थान आता पपईवानी जाल व्हत. तिची चोळी आदीचीच व्हती तवा त्यात तिच वाढल्याल थान मावायच नाय. उटताबसता आन चालताना तिच थान लई मस्त हालायच. तिच्या जवळ आसलो की माज ध्यान सारख तिच्या थान्याकड जायच. आता मला त्ये लई आवडाया लागल व्हत.

प्वाराला दुध पाजीताना आदी आदी आक्का लुगड्याचा पदर थान्यावर घीत व्हती पन नंतर तीन थान झाकायच सोडून दिल. तवा मी तिच थान चोरून बगाया सुरुवात केली. ती चोळी वर करायची आन थान्याच बोंडूस प्वराच्या त्वंडात द्यायची. तेवडच मला तिच बोंडूस दिसायच पन लई ग्वाड वाटायच बगायला. तिच्या ढवळ्या थान्यावर ते काळ काळ बोंडूस लई झ्याक दिसायच. तीन प्वराला पाजाया घेतल की म्या आजूबाजूला घिरट्या घालायचो आन चोरून तिच्या थान्याकड पगायचो. कवा कवा माजी तिची नजर मिळायची आन म्या त्वांड फिरवून घ्यायचो पन तिच्या ध्यान्यात ते कवाच आल व्हत.

यकदा दुपारी आमी दोघ घरात एकलेच व्हतो. आक्का प्वराला पाजीत व्हती आन म्या आत बाहिर करत तिला चोरून बगत व्हतो. तिच्या ध्येन्यात ते आल व्हत. यकदम तीन मला इचारल,

"गनप्या!... कार येरजऱ्या मारतोया?"
"अं?.. काय नाय आक्का.... त.... ते.... म्या खुरप शोधतुया....." म्या चाचपत उत्तार दिल.
"कुड? माज्या पदरात??" आक्का हासून म्हनाली.
"क? काय?... न.... नाय..."
"आ...र.... माज्या ध्यानात आलय त्ये..... तु माझ्याकड बगत आसतो...."
"कोन? म्या?.... नाय.... कुट काय..." म्या पुरता गुंधळून ग्यालो.
"काय बगतो एवड निरकून? माज्या थान्याकड लई ध्यान आसत तुज..."
"न... नाय अक्का.... म्या कुट बगतो.... तुला भास जाला असल..." म्या कसबस बोललो.
"अस....! भास जाला व्हय.... आसल.... आसल...." आस म्हनत ती हसली.

गुमान तिथन बाहिर आलो आन रानात पळालो. सांज व्हई पातूर म्या रानात भटकत व्हतो. म्या लई घाबरलो व्हतो. आता आक्का काय करल? ती बा ला, आये ला सांगल का? सांगितल तर बा मला हानून काडल का? ईचार करून करून माज टकुर फिरायची येळ आली. घरला जावस वाटत नव्हत. पन रातच्याला गेल तर पायजे व्हत. शेवटाला घरला आलो. बा बाहिर वसरीवर बसला व्हता. मला बगून काय बोलला नाय. म्या लगोलग घरात ग्येलो नाय. आडावर जावून पानी काडल आन हातपाय धुवाया लागलो. मनात ईचार करत व्हतो आत्ता बा उटल आन मला हानाया येयील. पन त्यो काय उटला नाय. माज्याकड एकदा दोनदा बगितल आन त्वांड फिरवल. मला थोड बर वाटल की त्यो काय बोलला नाय म्हंजी काय व्हनात नाय.

घाबरत घाबरत घरात पाय ठिवला. आये आतल्या खोलीत चुलीवर भाकऱ्या करत व्हती. मला पायल्यावर म्हनली,

"कुट व्हता रे ईतका येळ? कदीची वाट बगतेय? त्येल संपलीया.... जा... जाऊन घेवून ये...."

म्या गुमान आतल्या खोलीत आलो. आक्का आतच व्हती पन तिच्याकड बगायची माज्यात हिमत जाली नाय. येवून त्येलाची बाटली घ्येतली आन बाहेर पडलो. जाऊन त्येल ग्येवून आलो. आयेन जेवाया वाडल तवा गुमान बसून जेवू लागलो. समोरच आक्का प्वराला घेवून बसली व्हती. आयेन पुना ईचारल,

"कुट व्हता रे दुपार धरून? म्या श्येतात पन वाट बघीत व्हते...."
"दुपारी तर गनप्या हीतच व्हता की घरात...." आक्का माज्याकड बगून म्हनली. म्या तिच्याकड बगितल नाय पन मला माहित व्हत ती माज्याकड बगतेय.
"हितच व्हता? आन काय करत व्हता...??"
"काय नाय..... बघत व्हता....." आक्कान आस म्हटल आन म्या घाबरून नजर वर करून तिच्याकड बगितल. माज्याकड बगून ती हासली आन पुड म्हनली, "बगत म्हंजी.... सोधत व्हता..... खुरप...."
"खुरप? आन ते र कशाला?.... मग घावल का?" आयेन नवल करत ईचारल.
"कंच घावनार..... जीथ बगायच तीथ सोडून भलतीकडच शोदत व्हता...." आक्का मोठ्यान हासत म्हनाली.

माजा जीवच चालला व्हता. आस वाटल आक्का आता बोलनार म्या कुट बगत व्हतो ते. पन नाय...... ती त्ये काय बोलली नाय.... नुसत गालात हासत व्हती आन माज्याकड बगत व्हती. म्या कसतरी भाकरी संपवली आन बाहीर पळालो. नंतर आट धा दिस म्या काय केल नाय. म्हंजी आक्काकड बगितल नाय. मला भ्या वाटत व्हत ती आयेला सांगल म्हनून पन ती चूप राहिली. मग माज्यात धीर आला आन मी पुना आक्काला चोरून बगू लागलो. तीन वळखल म्या पुना तिच्याकड बगाया लागलो त्ये पन ती काय बोलली नाय. एक दिशी आसच आमी घरात एकले व्हतो तेव्हा आक्कान मला बोलीवल आन जवळ बसीवल.

"गनप्या..... म्या बाळाला पाजत आसल तवा माज्या थान्याकड बगत जाऊ नगस...." ती म्हनली. म्या काय बोललू नाय फकस्त खाली मान घालून बसलो.
"ऐकल का र गनप्या..... म्या काय म्हनतेय ते?"
"व्हय आक्का...." तीन मला पुन्हा ईचारल तवा मी मान वर करून तिच्याकड बगितल आन गुमान बोललो.
"आ..र..... म्या तुला ह्ये रागान सांगत नाय.... पन येक गोश्ट घडतीया तवा म्या तुला सांगतेया." तीन आस बोलल्यावर म्या चमकून तिच्याकड बगितल.
"काय घडतय, आक्का?" म्या नवल करत ईचारल. आता ती माज्यावर कातवली नाय आस सांगत व्हती तवा माज्यातपन धीर आला.
"आ..र.... तु माज्या थान्याकड चोरून बगतो त्ये मला कळत आसत..... त्यान दुधाची चव बदलतीया... म्हनून प्वार दुध प्येत नाय...."
"आस व्हय.... मला वाटल आनखीन कायतरी हाय.... पन, आक्का.. आस कस घडतया?" म्या धीर करत पुढ ईचारल.
"आर कस म्हंजी..... तू माज्या थान्याकड बगतो ना..... बगतो की नाई?"
"हा...." म्या नंदीबैलासारखी मुंडी हालवून म्हटल.
"हा.... आन त्याच थान्यान प्वार दुध प्यात ना... प्यात की नाय?"
"हा...."
"तवा दुधाला नजर लागतीया.... आन दुधाची चव बदलतीया..."
"पन आक्का..... मला कुठ तुज दुध दिसतया?.... म्या तर थान्याकड बगतो.... मग आतल दुध नासत कस??"
"आ..र.... दुध नासत नाय.... त्याची चव बदलतीया.... त्ये तुला नाय कळायच येवड्यात...." आस म्हनत आक्का लाजली.

मला कळना आस बोलताना तिला लाजाया काय झाल. म्या तिला त्ये ईचारनार येवढ्यात बाहेरून आयेची हाक कानावर आली. आक्का लगबगीन बारीक आवाजात म्हनाली,

"म्या तुला सांगल कवातरी ते.... पन ध्यानात ठिव... प्वराला पाजताना पुना माज्या थान्याकड बगू नगस...."

म्या चुपचाप मान डोलीवली आन बाहीर पळालो. आक्कान सांगितल्याल म्या ध्यानात ठिवल. ती जवा प्वराला पाजायची तवा म्या तिच्या थान्याकड बगायचो नाय पन बाकी वक्ताला चान्स मिळला की तिच्याकड बगायचो. तिच माज्याकड ध्यान गेल की ती गालात हसायची आन मग मला लई शरम वाटायची. मग पुन्हा दोन तीन दिसानंतर तीन मला ईचारल,

"गनप्या!.... म्या तुला प्वराला पाजताना बगू नग म्हनले.... म्हनूनशान तू बाकी वक्ताला सारख माज्याकड बगत रहातो व्हय...."

म्या काय बोललो नाय नुसता तिच्याकड बगून हासलो.

"आन आयेला कळल तर..... तू माज्या थान्याकड बगतोय त्ये....."
"छ्या..... तिला नाय कळायच....." म्या आक्काला ठासून जवाब दिला.
"का?.... का नाय कळायच?..... तुला काय वाटत..... मांजार डोळ झाकून दुध प्यात म्हंजी त्याला कुनी बगत नाय व्हय?..."
"तस नाय, आक्का...." म्या तिला समजावीत म्हनालो, "आये असताना म्या जरी तुज्याकड बगत आसलो तरी म्या काळजी घ्येतो.... तिला कळनार नाय याची....."
"आस... व्हय..... पन गनप्या.... मला येक गोस्ट कळना.... तू माज्या थान्याकड सारका का बगतो?" आक्कान ’त्या गावची नाहीच’ आस दाखवत मला ईचारल. म्या का बोललो नाय आन पुना लाजून मुंडी खाली घातली.
"आ..र.... लाजू नगस बायल्यावानी.... थान्याकड बगताना लाजतोस का असा?.... सांग की गुमान....."
"मला आवडत...." आखीर म्या अवसान आनून बोललो.
"आवडत?... माज थान?...." आक्कान दातात खालचा व्हट धरत चावटपन ईचारल.
"व्हय....." म्या येड्यासारख उत्तार दिल.
"येवढ काय आवडत माज्या थान्यातल?"
"लई मोठ हाय......"
"मोठ हाय व्हय.... तुला काय माहित केवड मोठ हाय ते?"
"दिसत ना ते.... तुज्या चोळीवरन....."
"चोळीवरन.... पन चोळीवरन कस कळल.... क्येवढ मोठ हाय ते?"
"नाय म्हंजी.... जवा तू प्वराला पाजती तवा पन कळत की..."
"आस व्हय... म्हनून तवा तू बगत आसतो..... पन म्या प्वराला पाजते तवा तुला काय दिसत येवढ? माज बोंडूस प्वराच्या त्वंडात आसतया आन त्येच्या तोंडान माज थान झाकल्याल आसत...."
"नाय, दिसत की थोड थोड...."
"थोड दिसत व्हय..... पन सारख सारख काय बगायच...?"
"लई मजा वाटतेय...."
"आन बगताना मनात काय ईचार करतो?"
"म्हनजी? काय नाय....." म्या तिचा परश्न कळला नाय आस दाखवत म्हनलो.
"आ..र..... मनात काई इचार करत आसशील ना.... का नुसताच बगतो माजी थान....? मनात काईतरी येत आसल ना...." आक्कान पुना चावटपन ईचारल.
"येत ना.... त.. तपल... हेच की..... प्वराची लई मजा हाय....."
"प्वराची मजा?.... आन कसली मजा प्वराची??"
"त्येला दुध प्याया मिळतय.... थान चोखाया मिळतय...."
"आ..र.... त्येला भूक लागतीया... तवा तो दुध प्यातो.... आन म्या थान त्येच्या त्वंडात द्येते तवाच तो चोखतोया..... मग त्येला कसली मजा वाटत आसल..."
"त्येला मजा वाटत आसनार ना.... तवाच त्यो इतक पितो...."
"तुला काय माहीत, त्येला मजा वाटतीया की नाय ते?"
"वा.... आस कस.... त्येला कायतरी मजा वाटत आसल ना...." म्या माजी बाजू लावून धरत म्हनलो.
"बर वाटत आसल त्येला मजा..... पन तुज काय?.... तुला कसली मजा वाटतीया त्येला पिताना बगताना?"
"मला त्येचा हेवा वाटतो...." म्या बिनदास्त बोललो.
"हेवा वाटतोया.... का?.... त्यो दुध पितोया म्हनूनशान? का थान चोखतोया म्हनूनशान?" आक्कान मला डोळा मारत हासून म्हटल.
"दोनी मुळ....."
"आस... व्हय..... मग सरळ सांगायच व्हत की.... त्येला ज्ये मिळतय त्ये तुला मिळत नाय.... म्हनूनशान तुला त्येचा हेवा वाटतोया..."

म्या आक्काकड बगत फकस्त दात ईचकावून हासलो.

"मग तुला प्यायचय का माज दुध??......" आक्कान पटकन ईचारल.
"हं?... काय???" मला जनू कळलच नाय तिन काय म्हटल त्ये.....
"आ..र.... तुला बगायचय का.... त्येला काय मजा मिळतीया त्ये...??" आक्कान हासत हासत मला ईचारल.
"त... म... मला.... प....."

माजी तर बोलतीच बंद जाली. मनातून तर लई येळा इचार केला व्हता की आक्काच थान चोखाया मिळाल तर.... तिच दुध प्याया मिळाल तर.... आन आता ती इचारत व्हती तर माज्या त्वंडातून शब्द फुटत नवता. माजी हालात बगून आक्काला लई मजा वाटत व्हती. ती सारखी हासत व्हती. म्या गोंदळलेलो पगून तर ती आनखीनच हासत सुटली. तिला आपल हासू आवरना. तिच्या आवाजान आतल्या खोलीतल प्वार उटल आन रडाया लागल. ती हासत हासत उटली आन आत जावून त्येला घेवून आली. उभ्यान त्येला खेळवत खेळवत ती हासतच व्हती.

म्या खुळ्यासारका बसून व्हतो. आन मग माज्या टकुऱ्यात शिरल की आक्का माजी मस्करी करत व्हती. ती उगाच माजी गमत कराया तस बोलत व्हती. मला लई राग आला तिचा. म्या रागान तिच्याकड बगत उठलो आन बाहीर निगालो. तिच्या ध्येन्यात आल मला राग आलाय ते. ती हसायच थांबली आन मला ईचारू लागली पन म्या तिच्याकड लक्श दिल नाय आन तरातरा चालत बाहीर पडलो. मग म्या श्येतावर ग्येलो आन बा बरुबर काम करत राहिलो. सांजला श्येतातल काम आटपून बा आन आये घरला निगाले. म्या त्याना म्हटले तुम्ही व्हा म्होर म्या येतो मागन.

नंतर आंधार पडल्यावर म्या घरला आलो. आतल्या खोलीत बा जेवीत व्हता आन आये त्येला वाडत व्हती. म्या बाहीरच थाम्बलो आन आडाच पानी काडून त्वांड हात पाय धुवाया लागलो. तेवड्यात आक्का बादली घीवून आडावर आली. म्या तिच्याकड ध्यानच दिल नाय आन हात पाय धुवत राह्यलो. माज्याकड बगत ती चावटपन हासली आन म्हनली,

"गनप्या..... जरा बादलीत पानी दे की काडून....."
म्या काय बोललो नाय आन तिला पानी काडून देवू लागलो. मग माज्या आजून जवळ येत आक्का हळूच म्हनली,
"गनप्या.... मगा म्या हासत व्हते म्हनूनशान तुला राग आला व्हय?"
म्या फकस्त मान वर करून तिच्याकड रागान बगितल.
"आ..र.... तुज त्वांड बगून मला हासू येत व्हत.... पन म्या तुजी मस्करी नाय करत व्हते..... म्या खरुखर तुला ईचारत व्हते...."
"हं??" म्या आचर्याने तिच्याकड बगितल.
"व्हय रे.... म्या खरुखर तुला ईचारत व्हते..."
"म्हंजी?.... तु खरुखर मला दुध द्येनार??" मला ईस्वासच व्हत नव्हता तिच्या बोलन्याचा.
"व्हय..... माज्या थान्यात लई दुध हाय.... प्वार त्येवढ प्यात नाय.... त्यान नाय प्याल तर माज थान दुखत.... म्या आयेला ईचारल तर ती म्हनली थान पिळून काड. मग म्या ईचार केला थान कशाला पिळू? तू हायेच की..... हां.... पन तुला पायजे आसल तर...."
"म्या तर पिईन खुशीन..... पन तू खरुखर द्येनार हाईस का?... आन कुठ देनार? कदी देनार??"
"त्ये मी सांगन तुला नंतर.... बा बाहीर येईल आता... म्या जाते आत.... पन कोनाजवळ बोलू नगस आपल ह्ये गुपीत...."

आस म्हनत आक्का आत ग्येली. मला खरच वाटना काय घडल त्ये! आक्का मला तिच थान चोखाया देनार.... म्या तिच दुध प्येनार..... कदी? कुठ? कस?..... म्या येकदम हवेत उडाया लागलो.....

म्होरल्या दिशी दुपारच म्या बा आन आयेला श्येतावर भाकर देवून घरला आलो. मग म्या आन आक्का ज्यावलो. सगळ काम झाल्यावर आक्कान मला आतल्या खोलीत बोलीवल.

"दाराला कडी घाल आन ईकड ये....." आक्कान मला सांगितल.

म्या कडी लावली आन तिच्याकड वळलो. एक गोदडी आंथरून आक्का त्यावर पसारली व्हती. उश्याला तिन गाठुड घ्यातल व्हत तवा तिच डोक वर व्हत. तिच प्वार झोळीत झ्वापल व्हत.

"इथ ये आन माज्या बाजूला बस..." तिन मला म्हटल आन म्या तिच्या बाजूला जाऊनशान बसलो. माज काळीज थाड थाड उडत व्हत. पुड काय व्हनार याची हुरहुर लागू राहिली व्हती. आक्का माज्याकड बगून हासत व्हती.

"गनप्या.... आपन काय करतुया ह्ये कुनाला सांगायच नाय.... तुला आन हाय माजी.... आता कुनी आल तर म्या पांघरुन घेवूनशान पडेन आन झोपायच स्वांग करीन. तु दार उगडून बाहीर जा. ईचारल तर सांग पानी प्याया आत आलो व्हतो. कळल?"